19

Ik stam af van het geslacht heksen. Wijsheid op de bezemsteel want zoals bekend, wordt een natuurmens in deze materiële wereld niet geapprecieerd. Daarom trek ik, Drinkheks, de wijde wereld in om de mensheid te laten zien dat niet alles is zoals het lijkt. Ik epateer de goegemeente met mijn abracadabra der wijze lessen. Ooit heb ik een gedegen opleiding genoten bij Kershind, de opperheks. Dagelijks drink ik uit mijn beker van nectar en ambrozijn, om mijn spirituele krachten te bundelen met het collectief onbewuste. Zo buig ik mij over de geur mijner daden tot de echo van het heelal mij uit mijn allegorische droom helpt.
 

Verrek, twaalf uur heit de klok. Tijd voor uw pil.

Ik schrok wakker. Wat was dit voor verschijning, dat rare wijf, ze had het gezicht van Franneke. Kwam ze nu ook al in mijn dromen spoken. Wat was dit voor georeer. Was dit een spiegel die het onbewuste me voorhield en mij irrationele belevenissen en symbolen van verenigende aard liet zien. Ik hoorde de pendule uit de huiskamer nog net de drie laatste tonen slaan. Het was inderdaad hoog tijd voor mijn pil want ik verrekte van de pijn. Een uur eerder werd ik overmand door slaap en was gaan liggen. Ik had geen zin nog ergens over na te denken en wilde in de stroom der vergetelheid. Alleen maar langdurig slapen en niets anders… rust… stilte…

Daar dwaal ik. Een onoplosbare sluier van sleur. Alles is grauw. Ik kom mijn eigen grijsheid tegen. Het maakt me melancholiek en afstandelijk naar alles en iedereen. Ga maar op zoek, vlucht maar weg, sommeert mijn alterego op indringende toon. Lethargie en ongedurigheid gaan weer eens hand in hand. Ondanks het niet op gang kunnen komen, die landerigheid en het gevoel van ‘morgen maar’, zou ik het liefst het hele zootje in elkaar willen schoppen en ongeduldig op zoek gaan naar die verdomde rotgraal. Ik stoot af. Ik kots uit. Ik wil niet meer meedoen met die hardloop van het leven. Eigenlijk zou ik het liefst de beest uit willen hangen. Ik raak geëxalteerd. Mijn euforie groeit met de minuut.

Plots: knarsende remmen… piepende banden… gegil… ik word opgetild… vlieg door de lucht… harde slag… het licht gaat uit…

Daar is Drinkheks weer, verkleed als toverfee.

'U mag een wens doen,' zegt ze.

'Zou ik even bedenktijd kunnen krijgen?’ vraag ik beduusd.

'Tussen nu en tien seconden,' zegt ze resoluut.

Mijn brein werkt koortsachtig.

'Nu,' krijst ze, de toverkol.'

'De beest uithangen,' flap ik er nog net op de laatste eentiende seconde uit.

'Hocus pocus,' fluistert Drinkheks en zwaait met haar zilveren toverstok in het rond.

Daar sta ik, midden in de arena.

'De bul is losgebroken,' joelt het publiek. Ze prikken me met hun banderillas. Hun harpoenachtige speren verwonden me tot bloedens toe. De wereld tolt om me heen. Ik stort neer… Het wordt zwart voor ogen…

Ik dwaal daar. Men vindt mij op de hoek van de straat. Het zoveelste slachtoffer van een voorbijscheurende Mercedes. Dader doorgereden… Na drie dagen bewusteloosheid open ik mijn ogen.

Ik leef… Ik ben… de vergetelheid voorbij.

Het onbewuste had zich in mijn droom gemanifesteerd. Met het fantoom Franneke had ik kennelijk nog wat uit te werken. Dit was een psychisch brouwsel dat wat vorm en betekenis betrof nog niet binnen de onafgebroken ontwikkeling van mijn bewustzijn lag. Ik wilde niet maar ik moest. Had Simon niet verteld dat ze een dagboek had bijgehouden? Dat moest ik zien te bemachtigen om het mijne er van te weten te komen. Niet alleen voor Simon maar ook voor mezelf.

Ik hoorde een gestommel in de gang en deed de kamerdeur open. Isis zeulde een smeedijzeren hekwerk op haar rug.

'Daar komt het huis voor Papa aan,' hijgde ze. 'Ik heb er vanmorgen de laatste hand aan gelegd.'

'Moet ik even helpen sjouwen?'

'Blijf jij maar zitten. Nog drie delen en dan zet ik direct het geheel in elkaar.'

Papa had al die jaren een gewone papegaaienkooi gehad waar hij overdag vrijelijk in en uit kon lopen. Hij vond het heerlijk om bij een van ons te zitten maar hij kon ook minutenlang op één poot op stok voor zich uitstaren. Als hij in goede doen was, ging hij ondersteboven aan zijn stok hangen en met een bepaald gorgelend geluid de aandacht vragen, zo van: kijk eens wat voor leuk kunstje ik kan. Op dezelfde plaats zou zijn nieuwe kooi komen. Ik was benieuwd hoe hij zou reageren op deze verblijfplaats.

Isis had er iets moois van gemaakt. Vier panelen van twee meter hoog en een meter twintig breed. Het smeedijzer had ze verbogen tot Keltische tekens. Met acht scharnieren, waarin de stijl consequent was doorgevoerd, zette ze de vier delen in elkaar. Het dak bestond uit leem en het geheel stond op een verhoging van vier scherpe S-vormig metalen poten.

'Zo, dat is dat,' zei Isis en wiste de zweetdruppels van haar voorhoofd. 'En nu het interieur, Papa.'

Ik stond met verbazing te kijken hoe het kunstwerk de serre sierde en kon niet nalaten me af te vragen wat Simon hiervan zou zeggen.

'Dit overtreft mijn verwachting, Isis. Het is weer zoals van ouds prachtwerk', zei ik waarderend.

Papa had op een meter afstand alles rustig gade geslagen en begon tussen de door Isis meegenomen takken te pluizen. Ze had ook wat stammetjes bij zich en een paar stevige takken als zitstok. Een zandbak, een schommel en een klimtouw in de speelhoek en ze knikte tevreden over het behaalde resultaat.

De deur naar zijn nieuwe woning stond open: 'Ga maar Papa, kijk maar eens, dat is jouw nieuwe huis.'

Papa gaf een paar schrapende geluiden en zat zich ogenschijnlijk af te vragen wat er met zijn oude kooi was gebeurd. Hij was niet in beweging te krijgen. Geen poot verzette hij in die richting.

'Ik vermoed dat hij even moet wennen. Hij is ruim dertig jaar geconditioneerd op zijn ouwe kooi,' opperde ik.

'Neem lekker de tijd, joh, dan ga ik even een portje inschenken. Jij ook ma?'

We trokken ons met onze port een paar meter terug in de kamer en zagen hoe Papa teentje voor teentje zijn huis van alle kanten ging bekijken. Kop scheef en focus gericht op een doel: het nieuwe object. Er ging een uur overheen en Papa had alle kanten verkend maar erin: ho maar.

'Zeg Papa, komt er nog wat van,' begon Isis ongeduldig. 'Weet je wat, ik zal je een handje helpen en het goede voorbeeld geven.'

Ze ging in de kooi zitten met een uitnodigend gebaar naar Papa die aarzelend kwam aansjokken. Het was toch wel erg vreemd dat rare ding daar in die hoek, zag je hem denken. Nadat hij met de nodige twijfel op haar arm was gaan zitten, zette ze hem op de schommel en gaf een duwtje. Dat vond Papa prachtig. Voorzichtig verliet Isis zijn woning. Het moment van algeheel onderzoek was aangebroken.

'Hebben de kippen al graan gehad, ma?'

'Nog niet, als je wilt, kun je ze wel wat te eten geven.'

Isis ging rammelend met de bak voer naar buiten en Jut en Jul kwamen aanrennen. Nog geen minuut later kwam ze met een bleek gezicht terug.

'Donaldje is dood,' zei ze geschrokken, 'zij ligt verstijfd in de tuin, de rigor mortis is al ingetreden. Dat betekent dat ze enige tijd geleden is overleden. Je had al gezegd dat ze in haar nadagen was maar toch wel gek dat het na al die jaren trouwe dienst dan toch gebeurt.'

'Ik ben blij dat je er getuige van bent,' zei ik toen we de tuin inliepen. Het verbaasde me inderdaad in het geheel niet dat ze was overleden. De laatste dagen at ze al niet meer. Ze was zeventien jaar geworden. Ooit had ik van een bioloog gehoord dat eenden niet ouder werden dan acht of negen. We begroeven onze lieveling bij haar vriendinnen in de tuin. Het was bijna een begraafplaats geworden van al het kleinvee dat we in de loop der tijd hadden gehad.

Vijf kippen en Donald zwaaiden hier ooit de scepter. De hiërarchie was duidelijk. Hannes liep bij ons niet op klompen maar was duidelijk de baas van de club. Zij voelde zich superieur en legde de meeste eieren. Het was een struise Friese hoender en blaakte van trots. Als eerste van de pikorde kraaide haar haan koning. Zij wikte en beschikte en zorgde voor orde en vrede in het kippenhok. De andere kippen behandelden haar in alle onderdanigheid met eerbied en respect. Soms deelde zij een pik uit naar Elisabeth van Holland die gebelgd keek naar Hannes de Fries, om vervolgens uit pure frustratie een uitval te doen naar Isabel de Barnevelder.

Toevalligerwijze liep ik op zekere dag twee Brahma’s tegen het lijf. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze behoorden tot het grootste hoenderras ter wereld en straalden iets statigs uit. Imposant door de rijk bevederde kop, rug, borst en poten, waanden zij zich de koninginnen zelve. De goudkleurige heette de Barones en de witte patrijsachtige Van Puffelen.

Graag zou ik hebben gezien dat Hannes de Fries, Elisabeth van Holland en Isabel van Barneveld ze op waarde zouden weten te schatten. Helaas de werkelijkheid was gans anders. Ze moesten zich aanpassen. Ze schreden door de tuin weliswaar maar stelden zich verder op als oenen en werden door ons illustere trio weggejaagd vooral bij de voederbak.

In diezelfde tijd liepen we een schattig eendje tegen de borst. Het moest Donald heten, vond Isis.

Van Puffelen en de Barones erg gelukkig want die konden nu Donaldje domineren. En Donald? Zij hapte naar de duiven.

Er was ooit grote paniek ontstaan toen Hannes de Fries drie bevruchte eieren van Donald ging uitbroeden. De eendjes werden onmiddellijk door de familie Kip geadopteerd als kuikens. Ze werden bemoederd en betutteld en alle lekkernijen waren voor de kleintjes totdat het moment van groot zijn was aangebroken en de eendjes dachten: Ach, dat vijvertje nodigt uit tot zwemmen.

De paniek van de kippige moederkloek was niet te beschrijven. Luid kakelend en tokkend probeerde ze haar kroost voor de verdrinkingsdood te behoeden. Hun biologische herkomst verloochende zich echter niet en ze gingen tegen iedere waarschuwing in heerlijk dobberen in het water.

Isabel van Barneveld hadden we ooit gelukkig gemaakt toen ze broeds was. Kuikens zou ze nooit krijgen, gezien de afwezigheid van een haan. Het waren dus onbevruchte eieren waar ze op zat.

Een goede vriendin van Isis is stewardess en had op een vlucht van Amerika naar Saoedi-Arabië een klein kuikentje van een wisse dood gered. Bij een tussenstop in Amsterdam zag ze het diertje eenzaam door het vrachtruim trippelen. In een spontaan gebaar stopte ze de voor consumptie bestemde lekkernij in haar uniform. Thuisgekomen vroeg ze zich af wat ze eigenlijk met het kuiken aan moest en belde Isis, wetende dat wij kippen hebben. Uiteraard mocht de kleine bij de kippen en diezelfde avond beduvelden we in het donker Isabel door haar het jong onder haar broedse lijf te leggen. Wat was ze de volgende dag blij met haar pasgeborene.

Lijntje ontwikkelde zich tot een schattig wit hennetje en werd liefdevol grootgebracht door de kloek en haar tantes. Een ding was echter vreemd. De poten van het dier stonden niet in verhouding tot het lijf. Ze groeiden en groeiden en het leek of Lijntje op stelten liep. Later kon ze bijna niet meer lopen en slechts nog op haar kippenkontje zitten met haar lange poten vooruit, hard hijgend. Het einde van Lijntje kwam niet onverwachts. Op zekere dag was ze opzij gevallen. Kort daarop stierf ze.

Later hoorden we dat kippenpoten in Arabië een delicatesse zijn. Daarom worden in Amerika de kippen op genetische manier gemanipuleerd zodat zich meer poot ontwikkelt dan kip.

Toen alle kippen waren overleden, kwamen er twee nieuwe kippen: Jut en Jul.

Donalds plaats in deze hiërarchie was een vanzelfsprekendheid. Haar eens zo grote onzekerheid transformeerde zich naar zelfkennis en autoriteit. Ze was voor de donder niet bang. Integendeel, zij voerde het gezag.

Ik had beloofd Simon zo snel mogelijk een email te sturen, om hem over zijn transits te informeren.

Eerst stuurde ik hem ons rouwbericht:

WIJ HADDEN HAAR BETER METHUSALEM KUNNEN NOEMEN

Heden is overleden onze hoogbejaarde

                                            D O N A LD

korte biografie:

Donald kwam als klein eendje op een zomerse dag anno 1983 in ons midden. Zij stond gedurende vele jaren onderaan de rangorde der kippenhiërarchie. Nadat de hele kippenformatie was uitgestorven en Donald zelf "verkipt" was geworden, nam zij als vanzelfsprekend haar plaats in als opperbevelhebber der nieuwe lichting dames Jut en Jul.

In de ochtend kon je haar vrolijk gekwaak reeds horen als signaal van reveille. Vele jaren en tot voor kort legde ze nog haar eitje.

De laatste jaren schoof ze door de tuin. Ze had gedeeltelijk verlamde poten, werd blind aan een oog, bleef koningin in eigen land en nam de kleur aan der aarde. De laatste dagen weigerde ze te eten en hapte enigszins geïrriteerd naar Jut en Jul.

In dankbare herinnering zullen we aan haar terugdenken.

Begrafenis heeft in alle stilte in kleine kring plaatsgevonden.

Lieve Simon

Zoals je hier boven kunt lezen is vandaag onze Donald overleden. Ze is absoluut niet in de wieg gesmoord. Desalniettemin zullen we haar node missen.

Zoals beloofd, zou ik naar jouw transits kijken. Ook jij hebt een belangrijk aspect met Uranus op dit moment: een mooie driehoek. Er komen krachten vrij die je kunt gebruiken om je te ontplooien en jou de mogelijkheid geven dingen te ondernemen die je anders nooit zo gauw gedaan zou hebben. Impulsiviteit zal in deze periode een veel voorkomend verschijnsel zijn. Je oude levensvisie zal een verandering ondergaan. Ik denk zo te zien dat het hoog tijd wordt om oude structuren los te laten en af te rekenen met een stuk verleden. Een verleden waarin je, zoals je zelf al zei, een te grote verantwoordelijkheid op je schouders hebt genomen en je als  "lijdend voorwerp" hebt opgeworpen. Dit geldt ook voor je werk en alle gebieden waar je verplichtingen voelt.

Ik moet zeggen dat het me allerminst verbaast. Vooral gezien het gesprek dat we hadden over Justine. Ik vermoed dat je een aantal verrassingen te wachten staat. Je zult wellicht met dingen geconfronteerd worden die je nooit had verwacht.

Een driehoek is altijd wind mee dus ga niet uit van kommer en kwel.

Verder vroeg ik mij af of je, buiten de gedichten die je me laatst toestuurde, nog andere poëzie hebt gemaakt. Ik hou me aanbevolen.

Tot slot wil ik er aan toevoegen dat ik uitkijk naar ons volgende uitstapje.

Liefs Attila

Je zult wellicht met dingen geconfronteerd worden die je nooit had verwacht, was een dubbelzinnige. Hier bleef ik steken. Kon ik dat eigenlijk wel zo belangeloos zeggen. Was ik hem in stilte aan het voorbereiden op de ontmoeting met Isis door deze opmerking. Zo langzamerhand kreeg ik het gevoel dat mijn geheim begon te dringen. Tegen beter weten in deed ik behoorlijk omslachtig voor mijn doen en wist nu zeker: ik zou wachten tot Simon zijn genetisch onderzoek had afgerond en er duidelijkheid was omtrent zijn vaderschap van Justine. Hij zou dan schoon schip kunnen maken binnen zijn eigen systeem.

Ik verstuurde nog een paar emails naar een paar kennissen en voor ik de computer afsloot, zag ik dat Simon een bericht had teruggezonden.

Lieve Attila

Mijn innige deelneming met het overlijden van jullie Donald. Het is inderdaad niet niets, een eend van zeventien jaar. Uit je rouwbericht maak ik op dat je nog twee kippen hebt? Lijkt me leuk en vooral heerlijk iedere ochtend een vers eitje.

Wat je zei over verantwoordelijkheidsgevoel en loslaten, daarin kan ik me wel vinden. Ik heb het gevoel alsof ik de laatste dertig jaren in een harnas heb gezeten en heb momenteel een ongelooflijke behoefte aan "losbreken". Hoe dat zich zal ontwikkelen, weet ik niet op dit moment maar dat er dingen staan te gebeuren, voel ik aan m’n water. Ik ben blij dat het dit keer "wind mee" is zoals je zegt. Daar vertrouw ik dan maar op.

Ik wil je een van mijn allereerste gedichten laten horen. Als ik het zo nalees, denk ik dat ik in die tijd dichter bij mezelf stond dan in de tijd erna of was dat ook slechts een illusie?

Het is gebaseerd op de vier elementen:

als aardworm op deez’ aardkloot

vermeng ik mij in de materie van het hier en nu

als onweerstaanbaar water

wijst het mij de weg naar het weten

als lichtende lucht

beweeg ik me door de talloze tunnels van het labyrint

als vlammend vuur

versta ik de veelheid van de beperking

zo voel ik het verschil

zo duelleer ik in dualiteit

zo ervaar ik de eenheid

zo neem ik waar

zo existeer ik…

Als je het goed vindt, zal ik je dit weekend bellen en misschien kunnen we voor volgende week weer wat afspreken? Ik zie er ook naar uit.  

Liefs Simon