29

 

'Hoe was de begrafenis gisteren, ma?' vroeg Isis toen we die ochtend laat aan de ontbijttafel zaten.

Ik vertelde haar over Pia’s laatste wens, de sobere begrafenisplechtigheid en over de woorden die Simon en Koen gesproken hadden.

'Dus ze hadden Koen geadopteerd?'

'Ja, toen die jongen alleen op de wereld stond, omdat z’n moeder verongelukt was en zijn vader er vandoor gegaan, hebben Simon en Pia hem in huis genomen en later geadopteerd. Simon ziet Koen als zijn eigen zoon en heeft veel vertrouwen in hem. Mede daarom heeft Simon een besluit genomen en wil hij zich langzamerhand uit de advocatuur terugtrekken. Koen, die ook rechten heeft gestudeerd, wil hij inwerken om op den duur de praktijk van hem over te nemen.'

'Dan kunnen jullie mooi samen dingen gaan ondernemen want ik krijg zo langzamerhand de indruk dat Simon iets voor jou betekent. Je vertelt er bijna niets over maar ik zie genoeg. Eigenlijk sinds dat bad in de Singel doe je wat eigenaardig. Nog even heb ik gedacht: zou m’n moeder teveel water hebben binnengekregen of heeft Simon haar betoverd. Volgens mij ben je simpelweg verliefd.'

'Nou Isis, laat ik het zo zeggen, Simon en ik hebben een speciale band met elkaar. We kunnen het goed samen vinden en daar zijn we allebei blij mee.'

'Dat is dan zeker zachtjes uitgedrukt,' kon ze niet nalaten nog eens te benadrukken.

'Dat heb je goed gezien, lieve kind. Bovendien heb ik je iets heel bijzonders te vertellen.'

'Als ik het niet dacht. Laat me raden, jullie gaan trouwen en ik mag bruidsjonker zijn,' lachte ze en zonder mijn antwoord af te wachten, hoorde ik haar alsof ze tegen zichzelf sprak: 'Weet je ma, dat ik eigenlijk heel blij zou zijn als jij eens een leuke vent zou hebben. Eentje waar je wat om geeft en hij om jou. Tot op heden waren het altijd van die losse flodders.'

'Goh Isis, zo heb ik je zelden of nooit horen praten.'

'Dat kwam altijd door je eigen opstelling. Al die figuren die hier over de vloer zijn geweest in het verleden: Jan-Piet-Joris en Korneel. Allemaal van die tijdelijke voorbijgangers.'

Ze wierp me een liefdevolle blik toe.

Ik voelde me lichtelijk ontroerd.

'Je gezicht verandert, zelfs nu ik zo naar je kijk, ma.'

'Oh, en hoe ziet dat gezicht er dan uit?' Ik was benieuwd wat ze zou zeggen.

'Iets ondeugends, iets stralends, iets zachts en eh… iets bijzonders. Ik heb het je al eerder gevraagd. Ben je verliefd?' Ze vervolgde haar zin licht spottend: 'Je kunt je kindje alles vertellen hoor, dat weet je toch.'

'Je hebt inderdaad een scherpe blik, je ziet en voelt alles haarscherp aan.'

'Dat zijn m’n genen, ma,' lachte ze, 'je hoeft maar tien seconden door de telefoon tegen me te praten en ik weet gelijk in wat voor een bui je bent maar nu wil ik wel eens horen wat je me te vertellen hebt.'

'Over genen gesproken, die van mij zijn je zo langzamerhand welbekend en herkenbaar, de andere vijftig procent zul je straks ontmoeten, Isis. Ik heb je vader ontmoet, zomaar, na meer dan eenendertig jaar,' juichte ik bijna en nam haar handen in de mijne.

'Simon?' fluisterde ze.

Ik knikte.

'Jezus, dat kan niet waar zijn,' haar mond zakte open van verbazing en na een halve sprakeloze minuut: 'Weet je dat ik laatst heb gedroomd dat ik mijn vader tegenkwam. Hoe ziet ie eruit?'

'Je lijkt sprekend op hem qua uiterlijk, dezelfde groene ogen, hetzelfde lange lijf met die mooie smalle handen en lange vingers maar ook je houding en gedrag en zelfs bepaalde kwinkslagen schijnen erfelijk te zijn.'

'Ik popel om hem te zien, ma. Wat vindt hij van een dochter die zomaar uit de lucht komt vallen?'

'Hij weet nog van niets want zoals ik je net zei kwam het er door de omstandigheden steeds niet van het hem te vertellen maar als hij straks komt, zal ik vader en dochter aan elkaar voorstellen.'

'Ik wil mijn vader ontmoeten,' zei ze op hartstochtelijke toon. 'Ik kan niet meer wachten.'

Ik zag aan Isis dat ze van opwinding en ongeduld op het puntje van haar stoel zat en wist het, ze zou er nu nog naar toe willen vliegen.

Ineens keek ze me bedachtzaam aan: 'Maar waarom heb je me dat nou niet eerder verteld?'

'Ik denk lieverd, dat ik daar nog even niet aan toe was. Ik heb het eerst zelf moeten verwerken. Bovendien zat Simon privé in allerlei turbulente toestanden verwikkeld zodat ik vond dat het nog niet de tijd was voor zulke openbaringen. Trouwens je zat zelf net met het afbreken en opbouwen van je relaties en jou kennende, was je er meteen op afgerend.'

Ik zag aan Isis dat ze enigszins was aangeslagen wat me buitengewoon vertederde.

'Wat ben jij toch soms een eigenheimer ma, je hebt het jezelf lekker moeilijk gemaakt al die tijd met je zwijgen.'

'Het viel niet mee, nee,' beaamde ik naar alle waarheid.

'Maar vertel me nu dan eens alles vanaf het begin. Je was in Ierland op dat popfestival en toen ontmoette je die leuke jongen, m’n vader dus en toen…'

Ik begon Isis in alle details mijn verhaal te vertellen. Over onze ontmoeting, onze waanzinnige verliefdheid, onze spoorloze verdwijning, onze eindeloze zoektocht, ons verlies en ons grote verdriet. 'Uiteindelijk heb ik het opgegeven. Ik was zwanger van jou en de pijn was zo groot dat ik het ver heb weggestopt en er nooit meer aan herinnerd wilde worden.'

'Als ik dit toch ooit had geweten,' mompelde Isis en keek in de verte alsof ze een film aan zich voorbij zag gaan. 'Maar waarom heeft mijn vader dan nooit enige actie ondernomen?' vroeg ze.

'Ja kind, dat is een hele geschiedenis. Ik zal het je in grote lijnen duidelijk maken.'

Ik vertelde haar globaal alles, beginnende bij Franneke. Hoe we vriendinnen waren en haar ongezonde focus op mij. Haar jaloezie en claimgedrag en hoe zij mij uiteindelijk uit rancune had doodverklaard nadat ik onze vriendschap had beëindigd. Simons zoektocht naar mij in dat jaar 1969 en dan vervolgens zijn toevallige ontmoeting met haar, zijn snel vervlogen hoop om via haar mij te vinden en het bedrog over mijn zogenaamde dood en zijn vermeende dochter Justine, met alle gevolgen vandien.

Isis luisterde aandachtig: 'Dus ik heb ook nog een soort psychopathisch, mogelijk halfzusje?'

Ik vertelde over de ontmoeting van gisteren met Arend, naar alle waarschijnlijkheid de echte vader en zijn smakeloze grappen in de vorm van een schertsvertoning over Justine.

'Het dagboek van Franneke zal uiteindelijk het allerlaatste woord hebben want daarin zal staan, naar ik verwacht, wat zich werkelijk allemaal heeft afgespeeld en onze levens sterk heeft beïnvloed. Het is toch niet te geloven hè, dat een mens zomaar een ander mens z’n leven kan bepalen.'

Ik moest Isis nu in geuren en kleuren vertellen hoe het gegaan was op de begrafenis van Franneke.

'Wat voor gezicht trok mijn vader toen hij jou zag?'

Ik vertelde hoe ik die middag op m’n Harley kwam aanscheuren en Simon bijna van de sokken reed. Z’n verbolgen gezicht en daarna de grote verbijstering en verwondering.

'En toen dat bad in de Singel. Ah, ik snap het al. Jullie waren natuurlijk zo verward door jullie ontmoeting dat je in je euforie het op een drinken hebt gezet.'

Ik bevestigde Isis ons forse royale innemen en de joints daarna op het bankje aan de Singel. 'Volgens mij heb ik met Simon daar uitgebreid de tango gedanst en zijn we toen in de gracht gegleden maar dat is in een mist verdwenen.'

'Wat ben ik blij dat jullie er beiden goed van afgekomen zijn anders was ik in een klap mijn moeder en mijn vader verloren waarvan ik nooit zou hebben geweten dat hij het was geweest. Vreselijk lijkt me dat. En toen zijn jullie een paar keer met elkaar uit geweest, hoe was dat?'

'Ja, het gekke is dat ik eerst moest bekomen van mijn eigen verbijstering en in eerste instantie moest wennen aan deze nieuwe toestand. Bovendien was Simon getrouwd en wist ik aanvankelijk niets van zijn huwelijk en gezinssituatie. Naarmate we elkaar vaker zagen, spraken en mailden, werd het contact tussen ons intiemer en vertelde hij meer over zijn verleden, over zijn huwelijk en privé-omstandigheden. Dat Pia zo ziek was en in deze periode is overleden, is een samenloop van omstandigheden.'

Ik zag aan Isis dat ze langzaam maar zeker alles aan het verwerken was. We hielden nog steeds elkaars handen vast.

'Heeft hij helemaal geen flauwe notie?'

'Ik denk het niet Isis, hij werd zo in beslag genomen door alles wat er in zijn eigen leven plaatsvond dat hij hier geen idee over heeft.'

'Hoe laat komt pa, ma? Ik zit echt op hete kolen.'

'Ik zie het, lieve kind. Hij zou hier rond drie uur zijn.'

 

Klokslag drie uur ging de bel. De anders toch vrij laconieke Isis sprong zowat een halve meter de lucht in.

'Wat ben ik zenuwachtig, ma.'

'Ik niet minder, lieverd, nog even…'

Ik liep naar de deur. Daar stond Simon, zijn hoofd schuin met een vrolijke lach op zijn gezicht.

'Dag Simon, treed binnen in ons huis, wees welkom.'

We omhelsden elkaar.

Ik keek hem aan en zei dat hij er uitgerust uitzag.

'Ik heb in tijden niet zo goed geslapen als vannacht, als een blok. Het heeft me erg goed gedaan.'

Nadat hij zijn jas had uitgetrokken, nam ik hem bij de hand door de gang en opende de kamerdeur. Daar zat Isis in alle staten maar hield zich redelijk in bedwang.

In één volzin bracht ik uit: 'Lieverds, ik heb erg naar dit moment uitgezien. Simon, dit is Isis, je echte en enige dochter en Isis, dit is Simon, je vader.'

Vollediger kon het niet. Ik had Simon eerder gezien met een gezicht van duizend raadselen nog niet zo lang geleden toen hij mij voor het eerst zag na al die jaren. Hij keek eerst naar Isis, dan niet begrijpend naar mij en vervolgens weer naar haar. Het moest even tot hem doordringen. Isis stond als gebiologeerd naar Simon te staren en ik stond er als de eeuwige glimlach naast. Dit was het moment waar ik, bij herhaling, naar uit had gekeken.

Vader liep op dochter af en met een: god-zal-me-bewaren bleef hij pal voor haar staan en zei: 't Is alsof ik in de spiegel kijk.'

Isis knikte sprakeloos en hartgrondig ja en ik zag nog nooit zo prachtig twee mensen in elkaars armen vallen. Ik denk dat het het mooiste ogenblik van mijn leven was.

Simon maakte zich los van Isis, keek naar mij en vroeg nog eens ten overvloede alsof hij het niet geloofde: 'Attila, is dit werkelijk mijn… onze dochter? Dus je bent toen in dat voorjaar in Ierland zwanger van mij geraakt?'

Ik liep op hen af, omhelsde ze en zei: 'Ja, vind je het geen pracht exemplaar?'

'Een schoonheid van een dochter,' mompelde Simon, 'ik sta nog steeds versteld en hoop niet straks te ontwaken uit een droom vol belofte.'

'Reken maar dat ik springlevend ben, pa,' zei Isis enthousiast. 'Sinds enige uren weet ik dat ik een vader heb, vind je het erg als ik nog even naar je blijf kijken, ik heb eenendertig jaar in te halen.'

Simon schoot in de lach en was enigszins bekomen van zijn eerste verbijstering.

'Wat ben ik blij dat ik een dochter heb en je nu ontmoet, dit is het mooiste cadeau dat je moeder me heeft kunnen geven. Wat zal ik dubbel gaan genieten van de jaren die gaan komen. Ik was van plan om tachtig te worden.'

'Nee, minstens zevenentachtig want ik zei net al dat ik nog eenendertig jaar van je tegoed heb,' zei Isis schalks.

Ik had er niet aan getwijfeld dat het zou klikken tussen die twee en voelde dat het meer dan goed zat. Ze zaten duidelijk op dezelfde golflengte.

'Ik zal m’n best doen, daar kun je van op aan,' zei Simon met pretlichtjes in zijn ogen. Hij keek me ineens bedachtzaam aan en vroeg zich hardop af: 'Eh Attila, was je soms, toen we aan het wad zaten, van plan te vertellen dat Isis mijn dochter is? Het gekke is dat ons gesprek plotseling werd afgebroken door mijn mobiel en ik me later pas heb afgevraagd wat je eigenlijk had willen zeggen.'

'Ja, het moment was kennelijk nog niet daar. In eerste instantie was ik er zelf nog niet aan toe om het naar buiten te brengen, vandaar dat ik aanvankelijk Isis een jaar jonger had gemaakt toen je vroeg hoe oud ze was. Met dit leugentje om bestwil kon ik eigenlijk moeilijk leven maar later gebeurde er bij jou privé zoveel dingen, er kwam steeds iets tussen, zodat het mij beter leek het juiste moment af te wachten. Maar wat hadden jullie ervan gedacht, zullen we er eens bij gaan zitten want jullie begrijpen natuurlijk wel dat dit gevierd moet worden. Ik ga even een fles champagne halen,' zei ik.

Ik moest ze maar even alleen laten. Konden ze aan elkaar wennen. Op mijn gemak haalde ik de champagneglazen uit de kast, deed de ijsblokjes in de koeler en voelde me de gelukkigste mens van de wereld. Vanuit de keuken hoorde ik ze lachen.

'Ik zei net tegen Isis dat ze erg op mijn lievelingszus Ka lijkt waar ik je laatst over vertelde,' zei Simon tegen mij toen ik weer de kamer binnenkwam. 'Vooral jullie manieren zijn op vele fronten identiek,' vervolgde hij grijnzend tot Isis. 'Als je net zo’n rouwdouwer bent geweest als Ka in haar jeugd dan heeft Attila haar handen aan je vol gehad.'

'Welnee, ik was zo’n rustig kind, hè ma,' zei Isis met een argeloos gezicht.

'Breek me daar de bek niet over open. Ongeduldig is onze dochter altijd geweest Simon en een belhamel, klimmen en klauteren in de hoogste bomen en de meest wilde spelletjes doen met jongens. De poppen die ze had legde ze niet in hun wiegje maar gooide ze in de lucht of ze knipte ze kaal. Het begon al toen ze op de wereld kwam. Ze was een prematuurtje, vijf weken te vroeg geboren en kon niet langer meer wachten. Ze woog slechts vier pond en driehonderd gram en was zesenveertig centimeter lang. De vroedvrouw, mevrouw van Walen een oude rot in het vak, die mij thuis hielp bij de bevalling, had gezegd dat Isis graag op de wereld wilde zijn gezien de omstandigheden: haar overlevingsdrang.'

'Maar moest ze dan niet in de couveuse?' vroeg Simon.

'Mevrouw van Walen stelde het wel voor maar ik zag dat niet zo zitten. Naar mijn idee leek het me beter mijn pasgeborene haar eerste indrukken in huiselijke kring te laten krijgen en niet in zo’n steriele ziekenhuisomgeving. Dus met wel zes warme kruiken in haar kribbe en soms bij mij in bed, heb ik haar warm weten te houden want ze had nog geen eigen lichaamswarmte vanwege haar prematuurzijn.'

Isis, die het verhaal over haar geboorte uitentreuren kende, zat erbij met een gezicht alsof ze het voor het eerst hoorde en kon er geen genoeg van krijgen.

'En vertel dan ook hoe het komt dat ik te vroeg ter wereld ben gekomen, ma,' spoorde ze me aan.

'Ja, mijn water brak zomaar ineens midden in de nacht en toen kreeg ik te horen dat ze binnen vierentwintig uur geboren moest worden anders zou ze droog komen te liggen. Mijn placenta was min of meer vergaan dus er zat geen voedsel meer in voor haar.'

Simon keek Isis onderzoekend aan en zei: 'Ik heb weleens gehoord dat mensen die onder benarde omstandigheden op de wereld komen en blijven leven vaak de sterkste zijn.'

'Wat dat betreft kan ik je zeggen dat onze dochter er een is met een sterke eigen wil, absoluut een zeldzaam exemplaar. Onbesuisd kan ze ergens op afstormen maar ze doet uiteindelijk precies de dingen die ze van zichzelf moet doen. Maar lieve Simon, daar zul je binnenkort allemaal zelf achter komen.'

Ik keek naar Isis die als een poes zat te spinnen op haar stoel. Volkomen in haar element, haar blik beurtelings liefdevol op Simon en mij gericht.

'Wil jij de fles champagne openen, Simon, want nu we een man in ons midden hebben is dat zijn taak, vind je niet Isis?' Ik reikte hem de fles aan en knipoogde naar haar.

'Ik ben blij dat ik van nu af aan niet meer de enige ben die hoef aan te rukken bij alle technische klussen hier in huis,' zei ze met een dramatisch gebaar.

'Oh, ben je er zo een,' lachte Simon.

'Ja, herken je wat?' riposteerde Isis.

Ze reageerden op elkaar of ze elkaar al hun leven lang kenden. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. We klonken onze glazen en ik had een gevoel waar ik nog nooit gehoor aan had willen geven. 'Tot de dood ons scheidt,' zei ik uit mijn diepste weten en de grond van mijn ziel. Wat een mooi moment.

'En dan wil ik je meteen laten zien hoe mijn kribbe er uitziet,' zei Isis, pakte Simon bij de hand en leidde hem naar de andere kant van de kamer. 'Deze dekenkist was eens mijn kribbe, door opa Romijn gemaakt. Ooit had Attila het met haar vader over een sinaasappelkistje toen ze zwanger was van mij. Dat werd al gauw een wiegje en uiteindelijk een gebeeldhouwde kribbe van mahoniehout. Kijk, de panelen spreken voor zich. Opa had gezegd dat het kind er een zal zijn met de vasthoudendheid van een stier, de kracht van de leeuw, de vrijheid van een vogel, het geduld van een engel en de wijsheid van de uil. Kijk hoe prachtig al deze symbolen zijn uitgehouwen en hoe hij het verder heeft bewerkt met allerlei bloemmotieven,' zei ze met onverholen trots. 'Als ik ooit zelf een groot huis heb komt hij daar te staan.'

'Zo, dat is een schitterend stuk werk,' sprak Simon bewonderend.

'Ja en dan te weten dat hij dat gemaakt heeft op hoge leeftijd. Hij schilderde altijd al voor zijn hobby en de laatste tien jaren van zijn leven heeft hij zich veel met houtsnijwerk bezig gehouden waaruit deze krib is ontstaan. Je kunt wel zeggen een stuk levenswerk,' zei ik toen ik naderbij kwam.

'Niet alleen een fraai gesneden kunstwerk maar ook nog functioneel,' zei Simon die de krib van alle kanten bekeek en waarderend knikte. 'En dan moet dat Papa zijn,' zei hij wijzend op de papegaai.

'Ha-ha… ha-ha… ha-ha… ha-ha,' snerpte Papa en keek Simon vanuit de hoogte met kwispelende staart aan.

'Wat heb jij een mooi smeedijzeren huis, Papa,' zei Simon vol ontzag en keek ons vragend aan. 'Waar heb je dat op de kop getikt?'

'Die heeft onze dochter kort geleden gemaakt, mooi hè.'

'Lekker hè,' zei Papa.

'Prachtig. Mijn complimenten Isis. Ik had van Attila gehoord dat je stalen kachels maakt maar dat je zo’n kunstwerk kunt creëren en fabriceren dat overtreft mijn verwachtingen.'

Met gemaakte bescheidenheid en onverschilligheid zei ze: 'Ach ja, Papa is altijd een dierlijk soort broertje geweest. Hij betekent veel voor me en is bijna even oud als ik, vandaar dat ik vond dat ik een mooie woning voor hem moest maken.'

'Ik val hier in dit huis van de ene verbazing in de andere,' zei Simon en observeerde alles wat hij tegenkwam nauwkeurig.

'Verder is het een bij elkaar geraapt zooitje,' zei ik. 'Alles van de veiling of van de straat en de piano is nog van mijn ouderlijk huis.'

'Maar wel smaakvol bij elkaar gevonden en harmonieus gerangschikt,' zei Simon met keurende blik.

Toen we weer gingen zitten wilde Isis weten wat haar tante Ka voor type was.

'Ik hoorde van Attila over je liefde voor dames en nu wil het toeval dat Ka, die zus van mij, ook lesbisch is. Ze zat destijds in de bouw als enige vrouw. In die tijd zeer zeldzaam. Toen ik een jaar of zeventien achttien was, zij was zeven jaar ouder dan ik, ging ik vaak met haar mee naar café Het Mandje op de Zeedijk. Bet van Beeren, een rasechte pot, zwaaide daar de scepter en ik was er ooit getuige van dat Bet, die uiteraard veel homo’s trok, de stropdassen van de heren die binnen kwamen, afknipte en aan het plafond hing. Na een jolige avond aldaar gingen we vaak dansen bij Casablanca, schuin tegenover Bet van Beeren en…'

'Wat wil ik graag mijn tante Ka binnenkort ontmoeten,' onderbrak Isis midden in de zin. 'Ik word nieuwsgierig naar mijn familie… eh Droogleever… is ’t niet?'

'Ik ben er van overtuigd als Ka dit alles hoort dat ze niet weet hoe snel ze contact met jullie wil hebben,' zei Simon en schonk ons nog eens de glazen vol. 'Wat ik heel graag wil weten is wanneer ik de verjaardag van mijn dochter mag verwachten. Ik heb net al even snel zitten rekenen. De conceptie heeft destijds in april plaatsgevonden,' zei Simon pathetisch. 'Dus dat zal zo ongeveer januari zijn, minus vijf weken natuurlijk. Ergens in december dus.'

'Daar zit je niet ver naast. Dan heb ik nog een leuke verrassing voor jullie in petto.' Ik pauzeerde even extra lang en ze keken me verwachtingsvol aan. 'Jullie zijn beiden op tien december jarig. Om nog duidelijker te zijn, schelen jullie precies vijfentwintig jaar en zijn ook nog allebei in de namiddag geboren dus dat betekent beiden ascendant Tweelingen.'

'Dus die avond toen ik in Fantasio Fran ontmoette op mijn verjaardag, op zoek naar jou, was jij net van Isis bevallen, Attila?'

Ik knikte bevestigend. Hier had ik de laatste weken al zo vaak bij stilgestaan. Hoe had dit toch op deze manier kunnen samenlopen. Ik zag hoe Simon zijn wenkbrauwen fronsten. 'En nu zijn we nog op één dag jarig ook.'

'Ik sta versteld, vandaar dat we zo verdomde veel van elkaar weg hebben, pa, deze aankomende verjaardag zullen we groots vieren,' zei Isis.

'Wat kan het leven toch prachtig zijn,' zei ik uit het diepst van mijn ziel.